Neerlandia. Jaargang 59

[p. 18]

Generaal K.E. Oudendijk †

Wederom is aan het Algemeen Nederlands Verbond één zijner trouwe leden ontvallen. Op 23 Maart 1955 overleed in het Diaconessenhuis ‘Bronovo’ te 's-Gravenhage de heer K.E. Oudendijk, die in het Verbond bijna steeds werd aangeduid met de naam van ‘de Generaal’.

Wij zijn, hoe kan het ook anders, onder de indruk van de slagen, die het A.N.V. in de laatste tijd hebben getroffen. Eerst Van Hoytema en nu generaal Oudendijk, een van onze ereleden. Ieder verbondslid kende hem en hij kende vele verbondsleden.

Zijn arbeid voor het Verbond kenmerkte zich door een waarachtige liefde tot de Nederlandse stam, trouw aan het Vorstenhuis en een diepe eerbied voor de taal, de geschiedenis en het Nederlandse lied.

Wij hebben de eer gehad de overledene zeer persoonlijk te kennen. Wij hebben hem hooggeacht door de wel zeldzame eigenschappen van geest en hart. Hij was een volkomen gaaf mens, die, wars van enige zelfzucht en naijver, het heil van de medemens zocht.

Bedrog en onwaarachtigheid kon hij niet verdragen, wijl ze aan zijn wezen vreemd waren. Hij was een man van hoge statuur en voorname allure. Als hij op nationale hoogtijdagen de uniform aantrok, dan domineerde hij het straatbeeld. Dat was geen aangenomen houding. Dat was een uitvloeisel van zijn hele zijn, dat in voorname, geestelijke rijpheid de bijna volkomen openbaring was van de man van Nederlandse stam.

Nimmer deed het A.N.V. tevergeefs een beroep op hem. Het stelde zijn wijs oordeel zeer op prijs. Een kleine tijd hielp hij het Verbond door in een moeilijke periode de voorzitterszetel in te nemen. Dat was toen en op zijn leeftijd een offer aan het Verbond, dat allen zeer gewaardeerd hebben.

Bijna dagelijks informeerde hij naar de gang van zaken. Niet uit nieuwsgierigheid of bemoeizucht, maar uit werkelijke belangstelling in het wel en wee van het A.N.V.

Moge dit anderen ten voorbeeld zijn.

En nu is Oudendijk van ons gegaan.

Met de profeet uit het oude Israël zeggen wij: ‘De dood is geklommen in onze vensteres’.

Het A.N.V. voelt in het heengaan van Oudendijk en van anderen de ernst van de klop van de tijd, die steeds waarschuwt.

Laten wij jongeren ons dit voor gezegd houden.

De taak van het A.N.V. rust hoe langer hoe meer op onze schouders. Steeds vaker zullen wij de adviezen van onze wijze voorgangers moeten missen en daardoor zullen wij al meer moeten bewijzen, dat het ideaal van het A.N.V. niet loos is, maar rijk en waard er door aangegrepen te worden.

Dit is de les van Oudendijk's leven geweest.

Dit zij de waarschuwing van zijn sterven.

E.H. BOS,

Voorzitter Algemeen Nederl. Verbond

Een persoonlijke herinnering aan wijlen Generaal Oudendijk

Mijn herinneringen aan wijlen Generaal Oudendijk gaan terug tot ongeveer 1930, toen ik zitting nam in het Haagse Afdelingsbestuur van het A.N.V., waarvan de overledene toen voorzitter was.

De heer Oudendijk was en bleef ‘de ziel’ van de Haagse afdeling, welke hij met taaie energie en nimmer falend doorzettingsvermogen door tijdelijke moeilijkheden heen loodste waardoor de afdeling dermate in bloei toenam, dat het ledental tot bijna 1300 opklom.

Vrijwel alles werd door de heer Oudendijk zelf georganiseerd. De Haagse kunstavonden, de luchtvaartdagen in Scheveningen, de tentoonstelling betreffende bouw- en beeldhouwkunst, het congres voor de Volkskracht te 's-Gravenhage en nog zoveel meer, dat was voor een groot deel zijn werk.

Altijd was hij een der eersten om, samen met zijn echtgenote, de gasten te ontvangen.

Hij was een trouw Nederlander en groot vereerder van het Oranjehuis. Onvergetelijk waren zijn voordrachten over ons ‘Wilhelmus’, waarvan hij, als een der weinigen, alle vijftien coupletten uit het hoofd kende. In de verschillende besturen, waarin hij zitting had, was hij een voorvechter van de belangen van volks- en stamgenoten buiten de rijksgrenzen, waarvoor hij met de hem eigen geestdrift kon opkomen.

Eenvoud, hulpvaardigheid en strikte eerlijkheid kenmerkten hem. Rond kwam hij voor zijn mening uit, welke hij zo nodig met vuur kon verdedigen. Mochten de feiten hem soms in het ongelijk stellen, dan was hij de eerste, die zijn vergissing erkende.

Al wat hij deed, deed hij te goeder trouw.

Op hem was van toepassing het bekende liedje:

‘Rechtop van lijf, rechtop van ziel
Dat is een stand naar mijn behagen
't Zij, dat g'een staatsierok moogt dragen,
't Zij dat g'een buis draagt of een kiel,
Rechtop van lijf, rechtop van ziel.’

Een goed vaderlander en een oprecht stamlid is van ons heengegaan. Moge het A.N.V. zich aan zijn voorbeeld spiegelen.

F. REYSENBACH