Neerlandia. Jaargang 56

Emigratie

Meer bemoeienis met onze geëmigreerden!
V.

Het vorige artikel bevatte een beschrijving van het Tulpenfeest in Holland, Michigan. Aan het slot van zijn beschrijving kwam de heer Schuurman tot de volgende conclusies:

A.	Door een dergelijk feest kan de bloembollenuitvoer worden bevorderd.
B.	Ook andere Nederlandse belangen kunnen op die manier worden bevorderd.
C.	Er moet meer steun aan het Tulpenfeest worden gegeven door andere Nederlandse nederzettingen.
D.	Het stambewustzijn zal door een dergelijk feest ten zeerste kunnen worden versterkt.

Hier ligt dan ook een grote taak voor Nederland zelf!

Het is toch te betreuren, dat onze Minister van Buitenlandse Zaken in zijn rede ter gelegenheid van het eeuwfeest van Holland, Michigan, moest zeggen, dat vele Nederlanders Holland na de bevrijding opnieuw hebben ontdekt door de vele paketten, die van daaruit naar Nederland zijn gezonden.

Dat deze pakketten in de meeste gevallen ongevraagd werden gezonden, is een bewijs te meer, hoezeer onze stamverwanten in het buitenland zich nog aan Nederland verknocht gevoelen.

De Hollandse bruidjes in Canada.

Prachtig is het, dat destijds de Canadese Minister van Public Health (Mr. Brooke Claxton) heeft medegegedeeld, dat voor de Nederlandse vrouwen, gehuwd met Canadese militairen, welke nu in Canada woonachtig zijn, een soort Nederlandse vereniging zou worden opgericht, al lag het o.i. meer op de weg van ons, Nederlanders, deze organisatie zelf op touw te zetten.

Nu kan wel worden opgemerkt, dat deze vrouwen de Nederlandse nationaliteit door hun huwelijk hebben verloren en Canadezen zijn geworden, maar dit neemt niet

[p. 7]

weg, dat het Nederlandse stamverwanten zijn en blijven en dat zij deswege voor Nederland zullen blijven voelen. Deze band mogen wij niet loslaten, maar in tegendeel, wij moeten deze band versterken!

Hier ligt de Grootse Taak voor Ons in Nederland!

Dat Nederland zijn nederzettingen in de vreemde vergeet, mag in de toekomst niet meer plaats vinden!

Wij hebben er zorg voor te dragen, dat de liefde tot onze stamverwanten blijvend is, dat de banden blijven bestaan!

De houding der betrokken landen.

De vraag zou nog kunnen worden gesteld ‘Zullen de regeringen der betrokken landen toestaan, dat getracht wordt de banden met de geëmigreerden nauwer aan te halen? In Canada bijvoorbeeld, is het toch merkbaar, dat de regering het liefst ziet, dat de Nederlandse emigranten niet bij elkaar blijven, maar zich over het gehele land verspreiden?’

Op deze vragen kan worden geantwoord, dat er in Canada als jong land inderdaad een gevoelig cultuurnationalisme is, doch dat dit nog niet wil zeggen, dat onze actie derhalve op tegenwerking of verbod van die regering zou stuiten.

Allereerst wordt er op gewezen, dat in het artikel, opgenomen in het November-nummer 1951 reeds is gelegd: ‘Niet op deze wijze, dat het misschien nog aanwezige verlangen om terug te keren wordt aangewakkerd, of om te bewerkstelligen, dat de Nederlandse emigranten een soort afkeer van het nieuwe land krijgen, neen, zeker niet.

De immigranten moeten zorgen, dat zij zich zo spoedig mogelijk aanpassen aan hun nieuwe omgeving; zij moeten zorgen, dat zij goede burgers worden van het land, waar zij voortaan moeten werken en leven.

Maar... ‘zij moeten de Nederlandse cultuur bewaren!’

Dit is een eerste vereiste: goede burgers worden van het nieuwe vaderland!

Maar een tweede vereiste is: de Nederlandse cultuur bewaren!

Leest u nog even de beschrijving van het Tulpenfeest.

Dit feest wordt georganiseerd door goede Amerikanen, maar op hun manier trachten zij toch een stukje Nederland vast te houden.

Let wel: niet wij moeten in het buitenland de organisatie lopende houden. Dat moeten de stamgenoten zélf doen. Wij moeten alleen meehelpen de organisatie op gang te krijgen en meehelpen om haar draaiende te houden. Wij kunnen een tekening maken (liefst nog een schets) van het gebouw, maar zij moeten bouwen: wij zullen desnoods voor onderdelen zorgen, maar zij moeten die onderdelen in elkaar zetten; wij zullen gaarne bij de opening van het gebouw en later als gast aanwezig zijn, maar zij moeten het gebouw bewonen en onderhouden!

Wanneer een en ander wordt georganiseerd op de hierboven in beeldspraak geschetste wijze, dan kan geen enkel land daar bezwaren tegen maken.

Als men in ogenschouw neemt, wat in de verschillende landen wordt gedaan om Nederlandse emigranten aan te trekken, dan kan wel worden aangenomen, dat de regeringen van die landen het juist zullen waarderen, wanneer Nederland zich bezig houdt met de culturele nazorg voor die immigranten.

De spreiding der Nederlandse immigranten.

Wat de spreiding der immigranten betreft, mag zeker niet uit het oog worden verloren de enorme uitgestrektheid en de zeer dunne bevolking van landen als Canada en Australië.

Canada bijvoorbeeld, is 280 maal zo groot als Nederland en telt slechts 14 millioen inwoners, waarvan dan nog 60 % in de steden woont!

Australië, eveneens een enorm land, telt 8½ millioen inwoners; hiervan wonen er meer dan 4 millioen in de steden.

De spreiding van de immigranten is derhalve in het economische belang van het land zelf.

Trouwens, waarom zou een land immigranten toelaten? Toch alleen in het belang van het land zelf?

Maar juist omdat het land belang heeft bij de immigratie, mogen wij van dat land begrip vragen voor onze pogingen tot het bewaren van onze cultuur!

Door de spreiding van onze landgenoten zullen zij des te meer behoefte hebben aan medeleven uit Nederland. Laten wij deze behoefte trachten te bevredigen.

Daarover een volgende maal.

Axel

C. Smies