'n Vreselijk wapen in een vreselijke tijd
Wie in de oorlogsjaren Den Haag tot woonplaats heeft gehad, herinnert zich nog met angst dat nare, zenuwslopende geluid, dat Duitslands gruwelijkste wapen - de V2 veroorzaakte.
Hoe menigmaal hebben wij in die dagen angstig geluisterd als bij een hel-verlichte slaapkamer het projectiel zijn reis ondernam naar Londen.
Wij hielden de adem in. Controleerden geluid en bijgeluid en slaakten een zucht van verlichting, wanneer we wisten, dat het monster zich ver genoeg verwijderd had om ons geen kwaad te doen.
'n Mens is wreed.
Wreed en zelfzuchtig.
Want hoe weinig hebben we toen gedacht aan die slachtoffers, die onverhoeds overvallen de dood ingingen.
En aan de verwoestingen, die daar in Londen werden aangebracht.
'n Oorlog stompt af.
'n Oorlog doodt het beste in ons.
Zij het ook, dat hij weer andere, betere krachten in ons wakker roept.
In het pas verschenen jaarboekje ‘Die Haghe’ over de jaren 1948-1949 vertelt de heer J.F. Boer in een artikel ‘Raketten over Den Haag’ ons enige bijzonderheden over de Duitse V2-aanvallen op Londen tussen September 1944 en Maart 1945.
Voor de niet-deskundigen, en daaronder rangschikken wij onszelf, neemt dit artikel de geheimzinnigheid weg van dit vreselijke wapen, dat ons zoveel angst heeft aangejaagd.
* * *
Reeds in 1933 waren de Duitse leger-deskundigen onder leiding van prof. Werner von Braun en kolonel Walter Dornberger begonnen met alle kracht dit wapen te vervaardigen. Duizenden mensen zijn hiervoor nodig geweest. Op 3 Oct. 1942 gelukte het eindelijk een raket van het type ‘A-4’ in het proefstation Peenemünde af te schieten.
De schrijver beschrijft dit wapen als volgt:
‘Het was een 14 meter lange en 1,7 meter brede raket, die binnen vijf minuten een explosieve lading van 980 kilo naar een op 320 km afstand gelegen stad kon brengen.
Al in de eerste minuut kreeg de raket een snelheid van bijna 5800 km per uur, d.w.z. vijfmaal die van het geluid. De straalmotor - hij gebruikte vloeibare zuurstof en ethylalcohol als brandstof - ontwikkelde een druk, gelijkwaardig aan zeshonderdduizend p.k.
Bij de start woog het projectiel 12900 kilo met inbegrip van de ontplofbare lading en 8950 kilo vloeibare brandstof en zuurstof’.(bl. 3)
Met het hanteren van dit wapen was belast een apart daarvoor opgeleid ‘Sonderkommando’ onder leiding van de luitenant-generaal der Waffen-SS Dr Ing. Kammler.
De plaatsen vanwaar deze raketten werden afgeschoten waren Wassenaar, Loosduinen en Hoek van Holland. Bovendien bestookten drie andere batterijen, één te Hellendoorn, later Dalfsen, en twee in West-Duitsland, de steden Antwerpen en Luik.
Op 8 Sept. 1944 om 18.44 werden de eerste raketten afgevuurd. Op 27 Maart 1945 werden om 3.01, 4.05 en 7.18 de drie laatste V2's de stratosfeer ingezonden.
Dat was het einde.
De schrijver geeft een statistiek over dit verderfzaaiende oorlogsmonster.
‘In totaal hadden de Duitsers sinds 8 September 1300 V2's op Londen afgevuurd. Hiervan waren er 1115 - 86% - op Engels grondgebied terecht gekomen en 518 hadden het doel, de hoofdstad, bereikt, d.w.z. 40% van het totaal. Wat betreft de verliezen maken de officiële Britse overzichten melding van 2724 doden en 6467 zwaar gewonden.
Van de 1300 gelanceerde V2's waren er 1039 of 80% in Den Haag of de naaste omgeving afgevuurd; de rest werd in of bij Hoek van Holland gelanceerd.’ (bl.33)
* * *
Beter dan deze cijfers weten de duizenden, die de onheilspellende geluiden van deze helse projectielen hebben gehoord, terwijl ze in spanning de seconden hebben geteld, van de ellende te vertellen, die zij geestelijk en vaak ook lichamelijk en stoffelijk hebben meegemaakt in die donkere maanden der bezetting, toen deze V2's haar werking deden.
§
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd