Neerlandia. Jaargang 33

Hélène Swarth.
(1859-25 October-1929).

Het zal omtrent 1887 zijn geweest, dat dr. Willem Doorenbos, een onbevangen, scherp en fijnzinnig kunstrechter, de aandacht van zijn volgelingen vestigde op ‘Beelden en Stemmen’ van Hélène Swarth. Dat was een der eerste Nederlandsche bundels van de dichteres. Haar dichtader is sindsdien steeds overvloediger gaan stroomen en zij heeft de wereld verbaasd door de zeldzame verscheidenheid van toon in den klank van haar dicht. Iets van de bekoring dier eerste, meer beschrijvende of ook wijsgeerige, zich tot een wijder lezerskring richtende gedichten is ons altijd bijgebleven, al scheen haar later, sterk in zichzelf gekeerd, meer lyrisch werk dien indruk te willen uitwisschen. Maar wat in het bijzonder tot ons sprak en spreekt, is de volkomen overgave van deze, oor-

[p. 166]

spronkelijk Vlaamsche kunstenares aan haar tweede vaderland. Deze overgave is zoo volkomen geweest, dat Pol de Mont onlangs in een Zuidnederlandsch blad min of meer aarzelend, haar slechts ‘nog een beetje van ons’ noemde. Maar wis en zeker behoort zij nog altijd tot Vlaanderen, niet enkel omdat zij het Taalverbond heeft gesteund, op Nederlandsche taalen letterkundige congressen verscheen, aan tal van Vlaamsche tijdschriften medewerkte, maar immers om de eenvoudige reden, dat Vlaanderen en Nederland geestelijk een zijn en bij elkaar behooren.

Een Zuidafrikaansche hoogleeraar noemde onlangs Vondel Zuidafrikaansch eigendom; in een Kaapsche boekenlijst zagen wij Cats, Hildebrand, Potgieter en Multatuli vermeld onder ‘Afrikaansche letterkunde’. Bravo! Evenzoo blijft Hélène Swarth Vlaamsch. Met nog meer recht omdat - en daar kunnen de Vlamingen trotsch op zijn - een deel van haar beste werk ontstaan is op Vlaamschen bodem.