Neerlandia. Jaargang 25

Onze taal in de geneeskunde.

Dr. W. Mulder, te Durban, die blijkbaar zijn geneeskundige opleiding in Nederland heeft ontvangen, heeft onlangs in het Ned. Tijdschrift voor Geneeskunde de onafhankelijkheid van geest geprezen, die door het Neder-

[p. 13]

landsch onderwijs wordt aangekweekt. ‘Nederland’, zegt hij, ‘is een van de oudste wetenschappelijke, landen. Het gevolg is dat in bijna geen andere taal zooveel zuivere uitdrukkingen bestaan voor onderwerpen van wetenschap. Het Fransch en het Engelsch krioelen van vreemde termen, in het Nederlandsch kunnen de hoofdzaken in de landstaal-zelf worden uitgedrukt. Voor den Afrikaander moet het een genot zijn, zijn woordenschat op die wijze uit te breiden en zijn eigen taal te leeren gebruiken voor het denken in vakken, waarvoor hij anders altijd tot het Engelsch zijn toevlucht moet nemen.’

Of op alle wetenschappelijke Nederl. werken en in 't bijzonder die over geneeskunde deze lofspraak toepasselijk is, zouden wij niet gaarne beweren. Wat trok Prof. Hector Treub niet herhaaldelijk te velde tegen de knoeitaal der wetenschap. Een zeer gunstige uitzondering is het dezer dagen bij D.B. Centen te Amsterdam uitgegeven Leerboek der Inwendige Ziekten, door Dr. H.W. Leeksma, arts te 's-Gravenhage, die er naar gestreefd heeft zooveel mogelijk Nederlandsche benamingen in te voeren ook voor begrippen, waarvoor tot nu uit sleur steeds vreemde woorden werden gebruikt. Zoo spreekt de schrijver van afloop voor prognose. Dit voorbeeld zou met vele zijn aan te vullen. In het Nederlandsch bestond zulk een werk nog niet. Met ingenomenheid vestigen wij er de aandacht op van vakgenooten en studeerenden.