Neerlandia. Jaargang 15

Nederlanders als landbouw-kolonisten.

Wij hebben meer dan eens gelegenheid gehad in Neerlandia het gunstig oordeel mee te deelen dat men in Amerika en Australië over den Nederlander als landbouw-kolonist heeft. Thans ontleenen wij de onderstaande meening van het in Iowa verschijnende blad Nonpareil of Council Blulfs aan het Amsterdamsche Handelsblad, dat ze woordelijk heeft vertaald:

‘Tweehonderd Nederlandsche immigranten voor Iowa bestemd, zijn op Ellis eiland aangekomen. Het zijn allen landbouwers en tuinlieden.

Dat is een aangenaam bericht. Als landeigenaar, pachter of landarbeider is de Hollander de beste ter wereld. Dat twee honderd Hollanders uit de landbouwende klasse naar onzen staat komen als kolonisten en in Iowa grond zoeken om een bestaan te vinden is van meer waarde voor den Staat, dan dat twee honderd nietsdoeners met 50.000 dollars geërfd geld hun kapitaal in boerderijen in Iowa komen beleggen.

Deze Hollanders brengen juist mede wat den gemiddelden inwoner van Iowa ontbreekt: kennis van wat de bodem kan opbrengen en bekwaamheid om er uit te halen wat er met vakkennis, zorgvuldigheid en arbeid uit te halen is. Velen die een goed oestaan zouden vinden op land van 25 dollar koopprijs per acre, zouden verhongeren als die koopprijs tot 200 dollar steeg. Die koopprijs is hier thans tot dat bedrag gestegen, maar de mannen om den grond nu met succes te bewerken zijn niet vele. De Nederlanders zullen ons toonen, hoe dat moet geschieden, niet omdat ze zooveel intelligenter zijn dan wij, maar omdat ze geleerd hebben zelfs nog winst te behalen van land dat 500 dollars waarde heeft.

Deze en dergelijke landbouwers zullen maken dat de acre in Iowa een waarde van 300 dollar zal krijgen. Breng uw Hollanders dus hier!’

In een later nummer meldt het zelfde blad de aankomst van vierhonderd Nederlandsche landbouwers met hun gezinnen in Iowa. Men zegt, schrijft het blad, dat dit slechts een voorhoede is en dat voor het einde van dit jaar nog 8000 zullen volgen.

‘De 400 brachten 400.000 dollars mede, maar dat geld is niet de hoofdzaak. Zij brachten de kennis mede en de spaarzaamheid om rente te behalen van land van 500 doll. per acre en dan nog genoeg over te houden om overzee te gaan en een nieuw bestaan te vestigen. Met hen kwam mede dat kalme vertrou-

[p. 161]

wen in den grond, dat karakteristiek is voor den Nederlander. Gegeven het land en hijzelf en het resultaat is zoo zeker als dat van een tafel van vermenigvuldiging. Die 400 en de 8000 of 80.000 die mogelijk zullen volgen, zullen in welstand op hun eigen boerderij sterven.

Dat is de hoofdzaak. Zij zullen sterven op hun eigen boerderij en niet in een zijstraat van een stad. De Hollandsche boer blijft waar hij is. Hij zal zijn boerderij niet verlaten als hij het geld er uit heeft gehaald. Zij is zijn tehuis, niet een pleisterplaats.

Hij zal er leven en arbeiden zoolang hij kan en hij zal er van begraven worden als hij sterft.

Als voorbeelden van spaarzaamheid en tevredenheid moeten de Nederlandsche kolonisten verwelkomd worden. Als leeraren van den intensieven landbouw zijn ze hun gewicht in goud waard voor elke gemeenschap, die gelukkig genoeg zal zijn hen te mogen ontvangen. De Vereenigde Staten zouden niet beter kunnen doen dan immigratie-agenten rond te zenden onder de Hollanders en de aangeworvenen uit te deelen over Amerika als krachtige helpers van het departement van landbouw.’