Neerlandia. Jaargang 14

Het rijke Hollandsch.

Onlangs hield te Pretoria de Afrikaansche dichter Jan Celliers een toespraak, waarin ons het volgende trof (wij volgen het verslag van de Volkstem):

‘Men komt in aanraking met nieuwe zaken die namen moeten hebben. Als men nu bekend was met

[p. 21]

de rijke Hollandse letterkunde dan was er geen bezwaar, omdat er alsdan voor elke denkbare zaak 'n naam te vinden was. Maar op hoeveel plaatsen in Z.-Afrika wordt goed onderricht gegeven in 't Hollands? Men is met de Engelse letterkunde beter vertrouwd dan met de toch even heerlike Hollandse...

Vroeger werd 't Hollands zelf ook voor te onbeschaafd gehouden om geschreven te worden, men schreef Latijn of Frans; doch er waren enkele mannen, die volhardden, en 't is aan hen te wijten, dat 't Hollands tans zulk 'n rijke taal is die zich voor de beschrijving van al 't denkbare leent.’

Is dit voor ons Nederlanders niet beschamend, door een Afrikaander er aan herinnerd te worden, dat onze rijke taal woorden heeft voor ‘elke denkbare zaak’, dat zij ‘zich voor de beschrijving van al 't denkbare leent’? Wat al overbodig vreemds wordt er ingehaald, terwijl in de schatkameren van het Nederlandsch de rijkdommen opgestapeld liggen!