Den Nederduytschen Helicon

Doe sy nu schenen een goet behaghen te hebben, dat niet alleen sy, maer oock ander Konst-lieve versochten aen Konst-vroede, een leersamigh onderstandt, om tot den Konst-bergh te gheraken: soo heeft hy hun oock ghetoont, hoe dat goede vrienden malcanderen porren ende versoecken, om mede deelinghe van hun Konst oeffeninghe te hebben, volghende dit

Aenporrende Klinck-ghedicht.

MYn vrient, na vrienden groet, so weet dat ons seer lust
U hoornigh zoet gesangh uyt hooren t' hooren klincken

[p. 203]

 

In 't root koraligh veldt, daer helder sterren blincken,

 

'T bekruyste sweirt heerschapt, ons langh verlangen blust.

 

Vermaecklijck ist om sien, daer elck elckander kust,

 

En broerkens snel gevlerckt elckander minsaem wincken,

 

Met ooghskens soet gelonck, gelijck de sterren pincken,

 

Betoonend' liefd' om liefd', daer 't hert op 't herte rust.

 

En laet my niet om niet mijn hert in liefden hechten,

 

Of wort my ooc een boom, om Lauwer kransen vlechten,

 

So Heydens volck verziert, oft fabelachtigh dicht,

 

Apollo t' zijn gheschiet in Tempe dal voor desen,

 

Laet dit, o vrient, de lont, oft 't key, en 't vierstael wesen,

 

'T geen u mijn vrient verwect, of 't vier der liefden sticht.

     De liefde sticht.