Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap 13

-66-

(30)

Antwerpen 3 Februari 1892.

Geachte Heer⁽¹⁾

Ik heb het mandaat van 200 fr. wel ontvangen en dank U voor het spoedig antwoord.

Wat de teekening aangaat zal ik U trachten te vreden te stellen al vrees ik no[ch]t[h]ans dat het papier Gillot mij veel moeilijkheden zal opleveren, men doet er niet mede wat men wilt.

(1) Ad. Hoste; zie ook brieven 1, 63 en 67.

[p. 280]

Ik had mij Sophie in dien oogenblik anders voorgesteld dan in het onderwerp van het eerste plaatje waar zij in de kleine herberg Eduard Tingels aanschouwt⁽²⁾ en bij haar eene liefdestraal door het hart trilt waar zelfs eene hoop van stil geluk vóór haar zweeft, zij woont dan nog bij hare moeder verkeerd [sic] in eenen beteren toestand en is daarbij omringd van welhebbende vrienden.

Voor het kruis knielenden⁽³⁾ is de toestand gansch veranderd, zij is s'nachts van huis geloopen, het ziekenbed van den stervenden schoolmeester verlatende om hulp bij den Coadjutor te gaan vragen. Sedert lang heeft zij niet dan ellende en smart voor de oogen gehad, armoede zelfs.

Het is met haast dat zij in 't wegloopen eenen halsdoek op het hoofd gebonden heeft, zonder verders aan 't schikken van hare kleedij te denken.

Daar in lag voor mij de tegenstelling der twee onderwerpen en der twee toestanden.

Ziedaar in eenige woorden de wijze waarop ik het verstaan en weergegeven heb. Ben ik mis dan zal ik het trachten te veranderen maar ik vrees dat de reproductie er door leiden zal.

Aanvaardt mijne beste groeten

Frans Van Kuyck

(2) Deel 1, hoofdstuk XII.

(3) Deel 2, hoofdstuk XXXV. Om meester Ottevare nog een kans te geven de laatste sacramenten te ontvangen gaat Sophie 's nachts door het bos naar het naburige dorp waar de coadjutor verblijft. Ze slaagt erin hem te vinden en ‘En zander toeven ijlde zij terug; doch haar hart was overstelpt van ontroeringen. Het vrome meisje moest deze op ergens eene wijze uitdrukken: het gebed was hare toevlucht. Zij liep de trapjes op van het kerkhof, dat door duizendjarige aanhoping van de op elkander volgende geslachten der gemeente, hoogliggend, het omgevend, gespleten muurken naar den straatweg en het plein deed overhellen. Zij zonk op hare knieën neder. Het flauwe lampje, voor het kruis hangend, schemerde op den naakten Christus, en hoofd en voeten in de duisternis latend, verlichtte het alleen de bloedige zijwonde van het meer dan levensgroote beeld, het was om de zonden der wereld af te koopen, om vrede en liefde te doen heerschen, dat de Godmensch een zoo smadelijken marteldood gestorven was... en hoe handelden zij, die zich zijne volgelingen dorsten noemen?... “O Jezus, wat euveldaden pleegt men in uw heiligen naam!” riep zij uit.’ (p. 330-331)