Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap 13

-15-

(56)

[postkaart⁽¹⁾ uit Wenen, 30/11/1885]

Ma chère Tante Virginie,

Le succès de ‘Sophie’ m'a rendu si heureux; je l'avais lu avec autant ou même plus de plaisir qu'un bon Daudet ou un bon Zola. La scène du bazar⁽²⁾ et celle où le viril instituteur attend des élèves qui ne viennent pas⁽³⁾, m'ont le plus impressionné. Quant à la rencontre, entre les deux haies, de la religieuse et ses reliques avec le petit frère poursuivi par les gendarmes⁽⁴⁾; ça c'est une vraie trouvaille!

J'ai beaucoup regretté de ne pas avoir été présent au fameux concours littéraire de la St Nicolas.

Bons souhaits de nouvel an!

Je vous embrasse de tout coeur.

Simon.

(1) Simon Fredericq schreef deze kaart in Griekse letters vanuit Wenen waar hij waarschijnlijk stage liep.

(2) In deel 1, hoofdstuk XXVIII, gaat Sophie zuster Blondine afhalen op haar vroegere post, een drukbezochte winkel. Terwijl boven de non waakt bij het dode kindje, is er in de winkel een enorme bedrijvigheid.

(3) In deel 2, hoofdstuk XII: ‘Wat zal de dag aanbrengen, wie zullen mij getrouw zijn en hoevelen?’ Zijne peren langsheen den muur waren afgeplukt; de boomen kaal; op enkele takjes lagen tegen de steenen aan hier en daar hoopjes dorre loovertjes gevallen; een roodkleurig blaarken hing draaiend in het wijdje aan een spinnedraad. Hij scheen het aandachtig gade te slaan. ‘Kwart voor negen,’ want het uurwerk was weer te voorschijn gekomen. Hij zag naar het schoolpoortje, dat toebleef. zijn stap werd rasscher, ongelijker. Voor zijne wingerden, in de open lucht, waaraan groenachtige, hardschijnende trossen hingen, die de zon van Vlaanderen niet tot rijpheid had kunnen brengen, hield hij weder stil; dan zich in eens vermannend, trad hij in het schoollokaal. Hij wachtte op zijne leerlingen. Hij zag nog eenmaal op zijn uurwerk: ‘Onmogelijk!’ het moest vooruitstaan... Neen, toch niet, want daar sloeg het langzaam negen op den toren.. Negen uren en niemand - niemand!’ (p. 239-240)

(4) In deel 3, hoofdstuk XI, komt zuster Blondine, beladen met relikwieën, een broeder tegen. Hij is op de vlucht voor de politie omdat hij verdacht wordt van zedenfeiten waarvoor hij vroeger al bij verstek veroordeeld was. ‘Hebt gij de gendarmen niet gezien?’ vroeg eene angstige stem. Het was een pastoorken, of liever een broederken, die haar had aangesproken. Hij drong zich schuw in de haag, als vreesde hij ontdekt te worden; er was geen mensch te ontwaren. ‘Zijn ze van den trein gestapt?’ vroeg hij weder, bleek en bevend. Daar had maseurken geene acht op geslagen. Nochtans... hare mutsen springen in het oog, indien er geweest waren zou zij het voorzeker hebben gemerkt. Zij hadden elkander nooit gezien en spraken als bekenden: de geestelijke pij, die ze beiden droegen, boezemde hun het gevoel van solidariteit in, dat de geheime bondgenooten eener zelfde vereeniging bezielt.’ (p. 381) Uiteindelijk zal de broeder kunnen ontsnappen doordat alle geestelijken uit de buurt samenspanden.