Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap 10

[p. 119]

146

UBG hs 3426 B (198)

Concorde, 10 1/2 's morgens.

Beminde Tante,

Ik heb mij onderwege herinnerd, dat ik op goeden voet sta met Lybaert, opsteller van het Fondsenblad⁽¹⁾. In de Concorde ben ik binnen gegaan en met den telefoon heb ik aan Lybaert gevraagd of de beslissing van de Jury⁽²⁾ niet gisteren was genomen en of hij er iets van wist. Niets meer.

Hij antwoordde mij, dat hij gisteren avond een gedeelte van den avond had doorgebracht met een lid der Jury, Frans De Potter⁽³⁾, die er hem niets van gezegd had, hetgeen hij zeker niet zou nagelaten hebben te doen, indien de uitspraak gebeurd was, denkt hij.

Bovendien heeft Frans De Potter hem vóór eenige weken gezegd, toen hij hem over den uitslag der beraadslagingen ondervroeg, dat alles vertraging zou ondergaan door de vervanging van Mathot (overleden) en Alberdingk Thijm (ziek) door twee nieuwe leden, die men op de hoogte zal moeten brengen der voorgaande discussies.

Zijn besluit is, dat er gisteren onmogelijk eene uitspraak kan gebeurd zijn.

Maar de telegram van Hansen en het kaartje van Van Droogenbroeck zijn daar, van den anderen kant⁽⁴⁾!

Eene hypothese komt bij mij op om alles te verklaren, en het schijnt mij dat zij met de ware werkelijkheid kan overeenstemmen.

Ik stel mij voor, dat uwe bekroning bij Frans De Potter eene zulke woede en suffocatie van afgunst moet hebben teweeg gebracht, dat

(1) Karel Lybaert (1854-1922), een van de hoofdredacteuren van het Fondsenblad (samen met Frans de Potter) en artistiek medewerker aan diverse kranten en tijdschriften. Het Fondsenblad is vanaf 1871 de benaming van de Beurzen-courant die sedert 1856 te Gent werd uitgegeven. Aanvankelijk bracht de krant vooral inlichtingen over het beurs- en bankwezen; later werd ze een politiek blad waarin de Vlaamse zaak en enigszins ook de Grootnederlandse gedachte vanuit katholiek standpunt werden verdedigd; zie F. Beke in EVB I, p. 182-183; E. Voordeckers, Bijdragen tot de geschiedenis van de Gentse pers, p. 190-192.

(2) Eind september 1895 (vgl. hierna, brief 147) zou bekend worden dat Virginie Loveling bekroond werd met de Vijfjaarlijkse Staatsprijs voor Letterkunde, periode 1889-1894, voor de roman Een dure eed.

(3) Frans de Potter (1834-1904), Gents journalist, publicist en geschiedschrijver. Hij werd hoofdredacteur van de Beurzen-courant en van Het Fondsenblad (1871-'78). Mede door zijn toedoen zou de Koninklijke Vlaamsche Academie voor Taal- en Letterkunde tot stand komen in 1886, waarbij hij tot de eerste vast secretaris werd benoemd. Hij was eerst actief in de liberale politiek en publicist bij het Willemsfonds, maar ijverde vanaf 1874, na een oproep in Het Fondsenblad, voor het stichten van een katholiek Davidsfonds; zie over hem Xavier F. Smeesters in EVB II, p. 1262-1263; E. Voordeckers, Bijdrage tot de geschiedenis van de Gentse pers, p. 191; J. Verschaeren in NBW XIV, kol. 521-529.

(4) De jury van de ‘Vijfjaarlijksche wedstrijd voor Nederlandsche Letterkunde, IXe tijdvak (1889-1894)’ werd samengesteld op 28 januari 1895 en koos tot voorzitter dr. C. Hansen en tot secretaris de Nederlandse hoogleraar dr. P. Alberdingk Thijm. Er waren tien zittingen nodig, waarna de prijs werd toegewezen op 25 september. De werkzaamheden werden bemoeilijkt door het schielijk overlijden van jurylid L. Mathot en daarna door ‘eene langdurige ongesteldheid’ van Thijm, die om die reden ontslag nam als secretaris. Hij werd vervangen door Frans de Potter, vast secretaris. De jury werd nog aangevuld met P. Willems en met Th. Coopman, die verslaggever werd. Tot de ‘keurraad’ behoorden verder nog S. Daems, J. Bols en Alf. Janssens. Het (zeer uitvoerige) verslag, goedgekeurd in een zitting van de Academie op 10 december 1895, is gepubliceerd in de Verslagen en Mededeelingen van de K. V.A. 1896, p. 14-77. Het juryrapport als zodanig lokte fel protest uit vanwege de jongeren van Van Nu en Straks, die onder meer de negatieve beoordeling van Gezelles Tijdkrans als vergissing aankloegen (in het verslag wordt Van Droogenbroeck een ‘Grooter kunstenaar’ genoemd). Aug. Vermeylen luchtte zijn verontwaardiging door scherp uit te halen naar de bekroonde roman ‘met zijn vuns fabeltje en zijn stokkerige zinnetjes’, die hem droog en bloedloos voorkomt naast Buysses Het recht van de sterkste (eveneens door de jury verworpen); VNS NR I, 2, 1896, p. 123-132; opgenomen in deel 2 van het Verz. werk van Aug. Vermeylen.

[p. 120]

hij het nieuws gisteren avond over zijne lippen niet heeft laten gaan, denkende: Ze zullen het spoedig genoeg vernemen.

?? Laat ons het beste hopen. Met zeven haasten.

Uw Paul