Matroosen vreught

[p. 8]

Afscheyd-Liedt,
Aen een sekere Dochter, door den jongen Tack, so hy na West-Indien wilde varen.

Stem: O Schoonste Personagie, &c.

ADieu, mijn schoon Godinne
Alida Lief nu moet ik van u scheyden,
Ick draegh in ’t hert u minne:
Doch wensch mijn ziel dat de Goon geleyden
In liefden soet,
Op dat mijn bloet
Mijn tack u liefd’ mach dragen:
Soo sal ick groeyen,
In lieve lusjes bloeyen,
Met behagen.

Vaert wel mijn uytgelesen,

Vaert wel, ik ga na d’ Indiaensche kusten
‘k Mach by u niet wesen,
Maer moet mijn geest en Ionckheyt wat verlusten
In ’t Mooren landt:
Waer Phebi brandt
Der wateren doet droogen,
Daer ick met vreughden,
En jongh bejaerde deughden
Meen te hoogen.

Maer, ach! my dunckt te sterven

Als ik gedenk, hoe lang’ ik u mijn waerde
Mijn schoon’ sal moeten derven,
Soo is voor my in’t minst geen vreugt op aerde,
Maer als ick dan
Eens denck weer an,
Hoe ick mijn moet genoegen,
Dan springht mijn zieltje
En ’t kleyn gevleugelt Fieltje
Sal ’t wel voegen.

Dus Thetus toont u vloeden,

En gy Eool blaest oost en noorde winden
Neptunus doet my spoeden,
Want my geen schaeuw nog lommer van de Linden

[p. 9]

 

In ’t Haegsche Dal

 

Beschijnen sal,

 

Maer Wimpelen en Vanen

 

Sullen wy weyen

 

Voor de Maransche Reyen,

 

d’ Indianen.

 

Dus duysent goede nachten

 

Wensch ik nog eens mijn soet en wel-beminde,

 

Ey hertjen wilt doch wagten

 

Tot dat ick dese staet mach vinde,

 

Soo sullen wy

 

Met lusjes bly

 

Malkanders montje drucken:

 

Vaer wel mijn leven,

 

Den Hemel wil u geven

 

Alle lucken.