Maatstaf. Jaargang 35

[p. 59]

Bernard Dewulf
Tehuis

Geheim

Zij spreekt de plinten toe, hoger kan niet meer.
Slechts hem die buigt, herkent ze weer.
Reuzen duldt zij niet. Wie groeit, heeft ongelijk.

Ik zit, een wereld te laag. Met stoel en bed
als grens. Ik pas nog net. Bij koffie
volgt haar groot geheim: graag zou ze toch,
nu dat nog eenvoudig kan. Liefst recht omhoog.
Want zo is haar beloofd, daar zal ze alles zien.

Boswachter

Hij is even terug van weggeweest.
Nu is nu en dan. Toch moet hij morgen
naar het bos, zijn hoofd ligt
nog vol hout. Een stapel zorgen
in een begroeide geest.

Hij hakt de tijd tot spaanders,
bij zijn bijl, op een sprei
zoekt hij bomen in de kamer.

En te voorschijn in wit schort,
uit een deur in het lover,
komt een zoon, een jager
die hem aan tafel vraagt. Ergens
geeft hij een teken, binnenkort.

[p. 60]

Breister

Laden vol warme halzen
breit zij en komt zo mensen
op het spoor die het jaar
door winter trotseren in haar.

Naalden zijn de laatste taal.
Een na een heeft rijm
de levenden het zwijgen opgelegd.
Toch zijn ze er nog allemaal.

Hun alfabet is een perfect geheim,
het wordt omwonden, niet gezegd.
Wie spreekt kan er niet bij,
hun gesprek tikt, tikt om mij.