Maatstaf. Jaargang 13

[p. 185]

[Nummer 3]

Leo Vroman
Je kan ten slotte nooit weten

Ik geloof niet dat ik bang ben voor de dood:
zwart gaasweer dat de blauwe lucht verbreekt,
en waar een porceleinen hoofd uit steekt
vervelende eeuwen klein en ondersteboven
van moeheid, maagden vol zwart goed
in rolwielwagens voortgevallen -
ik zal wel zien of zelfs geloven
wanneer zo'n kortste tijd van alle
eeuwigheid beginnen moet;
ook als ik in mijn eigen schemering
Tineke al tot een schaterpuist verwring
wie weet met wimpertanden
voel ik misschien nog stukjes (hee daar!) handen,
ruik ik misschien haar vingers juist
voor het eerst zoals en waar ze zo om zijn.
In ieder geval hoop ik te wachten
tot het chemische geweld mijn brein
onhoorbaar maakt, en zucht, verrassende
fontein van vruchtbare gedachten
moet dat zijn, terugplassrende
in de fontein van vruchtbare gedachten
moet dat zijn.
Daarvan wordt mijn betekenis
vluchtig zich wassende lucht.

En wie helemaal verleden is,
degene die mij is voorgegaan,
verbeeld ik mij zo zacht verdwenen
dat hij soms terugdwaalt in de nacht,
weggedacht en teruggedacht,

[p. 186]

 

delen van. zichzelf tegen

 

komend als het ware

 

in een buitenlandse regen

 

onder een oude straatlantaren,

 

door natte auto's langzaam ongezien,

 

en door drie kinderen die misschien

 

daar werkelijk een keer waren,

 

maar al zo lang niet meer -

 

 

 

Vroeger speelde ik wel eens ‘einde’

 

met voor het laatst de ogen sluiten.

 

Slecht glimmen (van rommel?) (nog vlak buiten

 

een onbedoelde stad?)

 

en geen vrienden achter nauwelijks ruiten,

 

zo eenzaam voelde dat.

 

Als het maar niet koud moet lijken.