Maatstaf. Jaargang 9

[p. 966]

J.W. Schulte Nordholt

In bad

Het lichaam ligt in het bad
zwaar en wit en gebroken,
als het beeld van een god, dat
eens als vaandel opgestoken
stonden in de Griekse zon,
magisch zegenend, stralend,
b.v. bij Marathon,
zege op zege behalend,

en nu achterover in 't puin
van de tempel ligt te kijken
met grote ogen, dood.

Zo weerloos en wit en bloot
ligt het lichaam te prijken
stil in de watertuin.

[p. 967]

Schoonheid

Zoals een boom, zoals
de klank van een glas
of in het steppegras
een giraffe, zijn lange hals

weidende tussen het blad,
tastend met warme neus,
zo is de keus
der schoonheid, het liefste dat

een mens heeft is meer
dan hij zelf, is een licht
tussen zijn ogen, een stem
die hem verbijstert, zo zeer
anders, is het gedicht,
het voltooit hem.

[p. 968]

Water

Water, gelukkig water,
dat het zonlicht raapt
en de deining der sterren,
waar de dood in slaapt,

waarin de hemel de witte
wolkeneieren legt,
akkerland van de schipper,
waar hij in ploegt en egt,

water, engel languit
liggend onder zijn wiek
van blinkend licht,

zee van geluid,
muziek,
gedicht.