Maatstaf. Jaargang 9

[p. 826]

Gerrit Achterberg
Anti-materie

Onder de laag van het verhuurde,
in het oorspronkelijk gemuurte,
knip ik de lichten aan. Het pand
tekent zich af, naar alle kanten
intact; het toegewezen quantum
huisvesting van destijds,
zoals het uitgemeten stond
binnen de leggers bij 't kadaster;
een strook particuliere grond.
Van het plafond valt een stuk pleister,
eens in de zoveel jaar. De beits
aan radio en tafelvlak
vertoont de wasem mijner hand,
het vloertapijt een dameshak,
krassen de kachelglans;
de politoer schemertoestand
tussen weefselstructuur en geest.
Handvatten zijn ontvleesd,
drempel en sleutelgat aftands.
Gangmatten rafelen nog steeds
bij deze starre vitusdans.
Mijn elleboog leunt in de muur.
Vingers bespelen richelstof.
Knieschijven liggen voor het vuur
of het de afgoden betrof.
Stoelkussens hielden vast
bekken en schouderkast.
Oogappel dwaalt. Een vliegtuig ronkt
boven het theeservies, dat vonkt.

[p. 827]

 

Hoog op de tenen gaat een spoor

 

tussen de kamerdingen door.

 

Glasachtig lichaam, okselpaar

 

dobberen op de serreruit.

 

Verhemelte en alfabet

 

roteren om elkaar.

 

Roodgloeiend oor steekt uit de brief;

 

het wederhoor, de vocatief.

 

Keelholte, als bij toverslag,

 

vol telefoon en jongste dag.

 

Tegen de deur een pluis gevonden,

 

zojuist per luchtpost afgezonden;

 

het eerste ruimteonderzoek.

 

Een blad zit omgevouwen waar

 

je bent in het gesloten boek.

 

Daar houden zich de helden klaar

 

voor de beslissing aan het eind.

 

Over de rustbank mijn profiel

 

van achterhoofd tot hiel;

 

min-ik, zo duidelijk omlijnd,

 

dat hij alleen hoeft op te staan

 

en naar de slaapvertrekken gaan

 

om u te vragen of het licht

 

uit kan, de antichambre dicht.

Het laatst voltooide gedicht, in zijn nalatenschap aangetroffen.