Lutherse Bijbel (1648)

Het ix. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Esra wort verwittigt, dat het volck door houwelijcken met de Heydenen sich vermaegschapt hadde. II. Hier over wort hy bedroeft, ende bidt Godt om vergevinge sulcker sonde.

I.1

DOe dat altemael beschickt was, traden de Oversten tot my, seggende: Het volck Israël, ende de Priesters ende Leviten, en zijn niet af-gesondert van de volckeren in de landen, nae hare grouwelen; namelijck der Cananiten, Hethiten, Pheresiten, Iebusiten, Ammoniten, Moabiten, Egyptenaren, ende Amoriten:

2

Want sy hebben hen ende haren sonen der selver dochters genomen, ende het heyligh zaet gemeyn gemaeckt met de volckeren in de landen: ende de hant der Oversten ende Raets-heeren was de voor-naemste in dese misdaet.

II.3

DOe ick sulcx hoorde, scheurde ick mijne kleederen ende mijnen rock, ende trock het hayr mijnes hoofts ende mijnen baert uyt, ende sat eensaem.

4

Ende hen vergaderden tot my alle, die des HEEREN Woort des Godts Israëls vreesden, om der groote vergrijpinge wille: ende ick sat eensaem tot aen het avont-offer.

5

Ende omtrent het avont-offer, stont ick op van mijne ellende, ende scheurde mijne kleederen ende mijnen rock, ende viel op mijne knien, ende breydde mijne handen uyt tot den HEERE mijnen Godt,

6

Ende sprack: Mijn Godt! ick schame my, ende ontsie my mijne oogen op te heffen tot u, mijn Godt! ⁺ want onse misdaet is over ons’ hooft gewassen, ende onse schult is groot tot in den Hemel.

+ Psal. 38,5. Gen. 18,20.

7

Van den tijt onser vaderen aen zijn wy in groote schult geweest tot op desen dagh: ende om onser misdaden wille zijn wy ende onse Koningen ende Priesteren gegeven in de hant der Koningen in de landen, in ’t sweert, in de gevanckenisse, in roof, ende in schaemte des aen-gesichts, gelijck ’t heden-daegs gaet.

8

Maer nu isser een weynigh ende snelle genade van den HEERE onsen Godt geschiedt, dat ons noch wat overigs is ontkomen, dat Hy ons soude geven eenen ^a nagel in sijne heylige Stede: dat onse Godt onse oogen soude verlichten, ende geven ons een weynigh levens, daer wy knechten zijn.

a Nagel ende tuyn) is gesproken spreeck-woorts wijse, dat al ’t ander lant ende lieden om-gekomen zijn, ende sy noch zijn over-gebleven, als een nagel van ’t huys, ende een tuyn van ’t lant.

9

Want wy zijn knechten; ende onse Godt en heeft ons niet verlaten, al zijn wy knechten, ende heeft barmhertigheyt tot ons geneygt voor de Koningen in Persen, dat sy ons het leven laten, ende verhoogen het Huys onses Godts, ende op-richten sijne verstooringe; ende dat Hy ons eenen Tuyn soude geven in Iuda ende Ierusalem.

10

Nu, wat sullen wy seggen, onse Godt, nae desen, dat wy uwe geboden verlaten hebben,

11

Die Ghy door uwe Knechten de Propheten geboden hebt, seggende: Het lant, daer ghy-lieden in-komt om te erven, ⁺ is een onreyn lant door de onreynigheyt der volckeren in de landen, in hare grouwelen, daer mede sy ’t hier ende daer vol onreynigheyts gemaeckt hebben.

+ Lev. 18.25, 27. Deut. 7,3.

12

So en sult ghy nu uwe dochteren niet geven haren sonen, ende hare dochteren en sult ghy uwen sonen niet nemen; ende en soecket haren vrede noch goet niet

[fol. 205r]

eeuwighlijck: op dat ghy machtigh wordet, ende etet het goede in den landen, ende be-ervet het op uwe kinderen eeuwighlijck.

13

Ende nae allen dien, dat over ons gekomen is, om onser booser wercken ende grooter schult wille, hebt Ghy, onse Godt, onse misdaet verschoont; ende hebt ons eene verlossinge gegeven, gelijck het [voor oogen] staet.

14

Maer wy hebben ons om-gekeert, ende uwe geboden laten varen, dat wy ons met de volckeren deser grouwelen verswagert hebben. Wilt Ghy dan op ons toornen, tot dat het geheel uyt zy, datter niets over, noch geene reddinge en zy?

15

HEERE Godt Israëls, Ghy zijt rechtveerdigh; want wy zijn over-gebleven eene verlossinge, gelijck het heden ten dage staet: siet, wy zijn voor u in onse schult; want om dies wille en kan men niet bestaen voor u.