Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxv. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Der Leviten steden. II. Vry-steden. III. Wie in de Vry-steden mochte vluchten, ofte niet.

I.1

ENde de HEERE sprack met Mose op de vlacke velden der Moabiten, aen de Iordane tegen Iericho, seggende:

2

Gebiedt den kinderen Israëls, ⁺ dat sy den Leviten steden geven van hare erf-goederen, daer sy woonen konnen.

+ Ios. 21,2.

3

Daer-toe de voor-steden ront-om de steden sult ghy den Leviten oock geven: dat sy in die steden woonen; ende in die voor-steden haer vee ende goet, ende allerley gedierte hebben.

4

Maer de wijdte van de voor-steden, die ghy den Leviten gevet, sal duysent ellen buyten de stads-mueren ront-om hebben.

5

So sult ghy nu ^a meten buyten aen de stadt, van den hoeck der stadt tegen ’t Oosten, twee duysent ellen; ende van den hoeck tegen ’t Zuyden, twee duysent ellen; ende van den hoeck tegen ’t Westen twee duysent ellen; ende van den hoeck tegen ’t Noorden, twee duysent ellen: so dat de stadt in ’t midden zy. Dit sullen hare voor-steden zijn.

a Meten) Dat is: geometricâ proportione gesproken: te weten, de voor-stadt sal ront-om aen de stadt duysent ellen wijt zijn; ende een yegelijcke zijde der stadt, twee duysent ellen lanck. Dat heet op Duytsch: De voor-stadt sal half so wijt zijn, als eene zijde der stadt lanck is. Sy zy vier-kant, ront, drie-kant ofte hoe sy kan; so sal mense meten, ende in vier zijden deelen: ende nae dat sy groot ofte kleyn is, so wort de voor-stadt oock groot ofte kleyn.

II.6

ENde onder de steden, die ghy den Leviten gevet, sult ghy ses

[fol. 75r]

vry-steden geven; ⁺ dat daer in vliede, wie eenen doot-slagh gedaen heeft: boven deselve sult ghy noch twee-en-veertig steden geven.

+ Jos. 21,21.

7

Dat alle de steden, die ghy den Leviten gevet, zijn sullen acht-en-veertigh, met hare voor-steden.

8

Ende ghy sult dier dies te meer geven van de gene, ⁺ die veel besitten onder de kinderen Israëls; ende dies te minder van de gene, die weynigh besitten: een yegelijck nae sijn erf-deel, dat hem toe-gedeelt wort, sal steden den Leviten geven.

+ Jos. 21,8.

9

Ende de HEERE sprack met Mose, seggende:

10

Spreeckt met de kinderen Israëls, ende segt tot hen: Wanneer ghy over de Iordane in ’t lant Canaan komet;

11

So sult ghy steden uyt-kiesen, ⁺ om vry-steden te zijn; daer henen de gene vliede, die eenen doot-slagh onversiens doet.

+ Deut. 4,41. cap. 19,2. Jos. 20,1.

12

Ende sulcke vry-steden sullen onder u zijn, voor den bloet-wreker; op dat de gene niet sterven en moete, die eenen doot-slagh gedaen heeft, tot dat hy voor de Gemeynte voor ’t gerichte gestaen hebbe.

13

Ende dier steden, die ghy geven sult, sullen ses vry-steden zijn.

14

Drie sult ghy geven aen dese zijde der Iordane, ende drie in ’t lant Canaan.

15

Dit zijn de ses vry-steden, beyde den kinderen Israëls, ende den vreemdelingen, ende den huys-genoten onder u; dat daer henen vliede, wie eenen doot-slagh onversiens gedaen heeft.

III.16

WIe yemant met een yseren instrument slaet, ⁺ dat hy sterft; die is een doot-slager: ende sal den doot sterven.

+ Exod. 21,12.

17

Werpt hy hem met eenen steen, (daer mede yemant kan gedoodt worden) dat hy daer van sterft; so is hy een doot-slager: ende sal den doot sterven.

18

Maer slaet hy hem met een houten instrument, (daer mede yemant kan doot geslagen worden) dat hy sterft; so is hy een doot-slager: ende sal den doot sterven.

19

De wreker des bloets sal den doot-slager ter doot brengen: gelijck hy geslagen heeft, so sal men hem weder dooden.

20

Stoot hy hem uyt haet, ⁺ ofte werpt yet op hem met list, dat hy sterft;

+ Deut. 19,11.

21

Ofte slaet hem door vyantschap met sijne hant, dat hy sterft; so sal hy den doot sterven, die hem geslagen heeft: want hy is een doot-slager; de wreker des bloets sal hem ter doot brengen.

22

Maer indien hy hem onverhoets stoot sonder vyantschap; ofte werpt ergens yet op hem onversiens:

23

Ofte ergens eenen steen (daer van men sterven kan, ende en heeft ’et niet gesien) op hem werpt, dat hy sterft; ende hy en is niet sijn vyant, ende en heeft hem oock niet quaets willen doen;

24

So sal de Gemeynte richten tusschen dien die geslagen heeft, ende den wreker des bloets; in dit gerichte.

25

Ende de Gemeynte sal den doot-slager redden van de hant des bloet-wrekers, ende sal hem wederom komen laten tot de vry-stadt, daer henen hy gevlucht was: ende hy sal aldaer blijven, ⁺ tot dat de Hooge-priester sterve, dien men met de heylige olye gesalft heeft.

+ Lev. 4,3.

26

Maer indien de doot-slager buyten de palen sijner vry-stadt gaen sal, daer henen hy gevlucht is;

27

Ende de bloet-wreker vindt hem buyten de palen sijner vry-stadt, ende slaet hem doot; die en sal des bloets niet schuldigh zijn:

28

Want hy soude in sijne vry-stadt blijven, tot den doot des Hoogen-priesters toe; ende nae des Hoogen-priesters doot wederom tot het lant sijnes erf-goets komen.

29

Dit sal u-lieden een recht zijn, bij uwe na-komelingen, waer dat ghy woonet.

30

Den doot-slager sal men dooden nae den mont van [twee] getuygen: ⁺ een eenigh getuyge en sal niet antwoorden over eene ziele ter doot.

+ Deut. 17,6. cap. 19,15. Matth. 18,16. Joh. 8.17. 2 Cor. 13,1. Ebr. 10,28.

31

Ende ghy sult geene versoeninge nemen over de ziele des doot-slagers: want hy is des doots schuldigh; ende hy sal den doot sterven.

32

Ende ghy en sult geene versoeninge nemen over dien, die tot de vry-stadt gevlucht is, dat hy soude weder-komen om te woonen in ’t lant, tot dat de Priester sterve.

33

Ende en schendet het lant niet, daer in ghy woonet: want wie des bloets schuldigh is, die schendt het lant; ende het lant en kan van ’t bloet niet versoent worden, dat daer in vergoten wort; behalven door het bloet des genen, die ’t vergoten heeft.

34

En verontreyniget het lant niet, daer in ghy woonet; daer in Ick oock woone: want Ick ben de HEERE, die onder de kinderen Israëls woont.