The Low Countries. Jaargang 16

[p. 241]

Jan Eijkelboom (1926-2008) (city poet of Dordrecht)

The sun shone down on Engelenburgerkade.
Clad in plus fours I rode there on my bike.
A backlight tinged with autumn
came over the Catrijnepoort
and cast the shadow of half-open shutters
onto the gable of an old warehouse.
And suddenly within myself lay stacked
a load of happiness that scarcely could be borne
yet was so light I wished to cycle on
through that gateway and across the water
into the world and never to return,
though my home's here if anywhere,
as nowhere else would be my home.
And briefly all the pain was gone
of being young, of grappling hard with God,
with Calvin's hold still on
my throttled throat.

That quiet sun, that instant in my head
when life was luminous soon passed.
Within the week all was interred, more dead
than living, in a sonnet firmly cast.

De zon scheen op de Engelenburgerkade.
Ik reed er in mijn pofbroek op de fiets.
Een herfstig tegenlicht
kwam over de Catrijnepoort
en wierp de schaduw van halfopen luiken
over de gevel van een oud pakhuis.
En in mijzelf lag plotseling opgetast
een vracht geluk zo bijna niet te tillen
en toch zo licht, dat ik had willen
doorgaan, die poort door en het water over,
de wereld in en nooit terug,
terwijl ik hier toch thuis behoorde
zoals ik nergens thuis zou zijn.
Wat niet meer telde was de pijn
van jong te wezen, worstelend met God.
de worggreep van Calvijn
nog om de strot.

Die stille zon, dat lichtende moment -
het is maar eventjes gebleven.
Binnen de week was alles bijgezet,
meer dood dan levend, in een echt sonnet.

All poems translated by John Irons