Liter. Jaargang 13

[p. 10]

[p. 11]

Hilde Bosma
Gedicht

Gnadentod

Mijn vingers liggen even op zijn kop,
die met de oren waar hij niets mee deed
of bijna niets: hij hield zijn kopje scheef
en duwde dan één oor tegen mijn knokkels

en ik maar wrijven want ik mocht niet stoppen
omdat hij wilde dat ik bij hem bleef,
toen hij nog liep. De arts pakt nu iets beet
en luistert of zijn hart echt niet meer klopt.

Ik zoek de tien verschillen. 1. Ik zie
het plekje op zijn rechterachterpoot,
geschoren voor de veel te grote dosis,

2. bibberende ogen als reactie,
en 3. dat weet ik niet. Hij is zo dood
dat hier nu niets meer van hem over is.