Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 250]

Beestjes van glas

Alles zo dun en transparant
als de beestjes van glas
die een glasblazer ooit maakte,
eigenlijk nog brozer,
als een bel uit het potje met sop:
een vingertop en weg.

Wat moet een dichter die er
geen vinger op kan leggen?
Die elke dag ontwaakt
om te luisteren
of niemand is gebroken,
pas ademhaalt als blijkt dat alles
de nacht heeft doorstaan, nog ademhaalt,
of het beestje dat ze baarde
is blijven leven.

Verstard raakt ze,
van gedachten aan verkeer
op de weg, de feestjes die gaan komen,
de bewegingen die het beestje
nog zal leren maken
als hij blijft, als hij
elke ochtend weer blijkt te ademen.
Alle nachten die ze nog zal waken.