Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 225]

Wiertz & co.
Erik Spinoy

^o Aalst, 1960

is ook essayist.

Recentste bundel: Dode kamer (2011)

[p. 226]

[Gevangen in een lus]

Gevangen in een lus

zo hangt het groene vlees aan het kruis
en branden vurige tongen

dubbel sprekend meermaals gecodeerd.

Hier ligt de hoofdstad van de wereld:
zavel kunstberg en warandes.

Platen heb ik grijs mezelf zo suf gedraaid.

Zijn verf glanst matter dan een hoornvlies
maar valt daarna bladderend af.

Venijnig gele bal die hard de netband raakt.

Machine: vijftien picturale meters hoog.
Knie en onderbeen waar je naar opkijkt.

Men spreekt ook wel van knutseling:

in het nieuwe smeult iets ouds
het oude leukt zich hopeloos op.

[p. 227]

 

Wel tweemaal belt hij aan: de postman

 

van de waarheid.

 

 

 

Licht valt uit glas in het plafond.

 

Lichtval. Uit een. Halfrond.

 

 

 

Ellips

 

 

 

Een gele bal die netband noch de lijnen raakt.

 

 

 

Hel en hemel draaiend in een magistrale worsteling.

 

Draaiend in een worsteling: hel en hemel.

 

 

 

Uw bloedbaan registreert de terugkeer van uw kanker.

 

 

 

Zo staat een stad in brand: met vurige tongen

 

waar hij het vaderlijf uit wegdraagt.

 

 

 

Hyperbaton.

 

 

 

Knalgele bal die stuiterend uitgaat.

 

 

 

Bij schemerlicht uit een plafond in glas

 

in zaal na zaal   in steeds   verzwakkend     licht.

[p. 228]

 

Mijn platen heb ik grijs gedraaid.

 

 

 

Wat ziet een slangenhoofd dat afgehouwen wordt?

 

Wat weet een meisje dat de nachtpon in de hand

 

voor zo een geraamte staat?

 

 

 

Het stuiteren van de zwavelgele bal op fijngemalen baksteen.

 

 

 

De aangelengde verf bleek toxisch: puur vergif.

 

Gedronken, opgegeten, ingeademd.

 

 

 

Epanodos.

 

 

 

Van boeken wordt een bloederig rode film gemaakt.

 

 

 

Nooit wordt zo'n kettingzagenbroodmeshakbijlscène

 

grijs gedraaid.

 

 

 

Maar kom toch binnen.

 

 

 

Kom nou toch.

[p. 229]

 

Brief die met as bestrooid verfrommeld op de schoorsteen hangt

 

als tussen wijd gespreide benen.

 

 

 

Waanwijs bedreef hij alchemie met vermiljoenen

 

met koralen met zeer giftige verf.

 

 

 

Floepend uit machines: zo citroengeel, zo limoengeel.

 

 

 

Vier wezen krijsen panisch om het moederlijk.

 

De naakte schone ziet verliefd zichzelf alleen en ziet

 

de satan niet.

 

 

 

Een vrouw schiet haar belager in het gezicht.

 

Een vrouw schiet haar belager ijskoud in het gezicht.

 

 

 

Colt duizelig bungelend op de harde heup.

 

 

 

Zo valt uit ruiten in plafonds het donkere licht.

 

 

 

En hoe Amerikaans: in al zijn onschuld wist

 

Hanks vader in Marrakesh toch te veel.

 

 

 

Daar gaat weer zo een kanariegele bal.

 

 

 

Waar zijn nu toch mijn platen heen?

[p. 230]

 

Nooit komt een brief op zijn bestemming aan.

 

 

 

Zij die naakt romans leest: leest romans naakt die zij.

 

Eén hand die klauwend uit een doodkist steekt.

 

Vulcanus: mollig in zijn decadente smidse.

 

 

 

De man in boernoes was een bruingeverfde Fransman.

 

 

 

Toxisch walmt de meniekleurige verf en tast

 

zijn overwerkte lichaam aan.

 

 

 

In hotpants reist Uhura naar een nieuwe melkweg.

 

 

 

Schuifelend van de ene zaal naar de andere zaal

 

en badend in maanachtig licht uit het plafond.

 

 

 

Hendiadys.

 

 

 

Litotes.

 

 

 

- Net of zo'n gele toverbal het weet!

 

- Wat weet?

 

- Waar of de lijnen zijn.