Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 220]

Grote, stevige passen

Met grote, stevige passen loop ik door de stad. Ik draag mijn hoofd
onder mijn arm geklemd. Hoe lang het lichaam dit volhoudt weet ik niet,

maar het hoofd altijd op diezelfde plek tussen de schouderbladen,
hoog op de nek, is uiterst onhandig. Wanneer ik moe ben

zit ik op een terras, leg mijn hoofd op de tafel, neem wat te drinken.
De serveerster volgt mijn voorbeeld, klemt haar hoofd als een baby

in haar schort voor haar buik. Ook zijn er problemen met mensen
die uit gemakzucht hun darmen thuislaten. Als men kort uitgaat,

kan men ze missen, de darmen zijn dan ballast.
Blijven ze langer weg dan verwacht, komen ze in de problemen.

Het eten dat ze tot zich nemen valt via het gat in de buik pardoes
op straat. Andere, modernere en meer zelfverzekerde, vindingrijke

personen, laten hun hele lichaam thuis. Ze stappen voorbij,
twee voeten met een hoofd. Wat de meeste problemen geeft,

zijn de dwalende lichamen zonder hoofd. Ze kunnen niet meer
vertellen waar ze wonen, om van de schreeuwende hoofden

die zich zonder voeten niet kunnen voortbewegen nog te zwijgen.
Draag daarom je hoofd altijd stevig onder je arm met je mee.