Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 212]

[Tegen de tijd dat de laatste wijn is geschonken staat een man]

Tegen de tijd dat de laatste wijn is geschonken staat een man
van tafel op en knielt voorzichtig naast je neer.

Je kunt aan hem ruiken hoe hij later wordt, elke avond, als hij
zijn bord leeg heeft, het van zich afduwt en naar je kijkt,
zijn taal kun je inmiddels wel raden - je kijkt weg
en legt je handen haastig in je schoot.

In Parijs wordt iedere minuut één vrouw gevraagd haar leven
te delen. Daar zitten ze ruim in het bestaan, maken
gemakkelijk plaats, schuiven planken leeg
voor andermans spullen, bellen
hun moeders op van geluk.

Wat je nu zou willen is een indruk achterlaten. Het tafelkleed
met beide handen pakken en het in één beweging
wegtrekken zonder iets te laten vallen.
De mensen die dan klappen.

Maar de man heeft zijn hoofd nu op je knie gelegd en
er zijn gebaren waar je nooit van los komt,
zo vanzelfsprekend blijf je ze maken.

Je aait zijn haar, terwijl je denkt aan iedereen
die je vandaag misgelopen bent en hoe
ze plaatsvervangend aan te raken.