Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 190]

Ademloos

i.m.p.

Vreemd, onthutsend moment
van trots toen ik even opkeek
uit zijn zagende regelmaat.
Hij aarzelde, schrok terug
tot het hem eindelijk lukte:
hij kwam los. Alsof hij met een ruk
een hinderlijke haar uittrok
verbrak hij in een laatste frons
de lijn - met mij en mijn bak
magnetronbami naast zijn bed,
met de kranten vol populisme
en Eurocrisis, met zijn amechtige
lijf in dat van elk onbruikbaar
gemak voorziene hospice waarop
tachtig spaarzame jaren uitliepen.
En ik zag zijn ademloze mond
en hoe hij meteen verdwenen was
waar hij nog lag, een afgevallen
kamerjas, en ik keek maar, keek
naar zijn wagenwijd verlaten
hoofd en nooit eerder had ik zo
de neiging hem geluk te wensen.