Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 171]

Sylvie Marie

^o Tielt, 1984

Recentste bundel: Toen je me ten huwelijk vroeg (2011)

[p. 172]

Als hij komt

als hij komt, kan ik dat lang van tevoren
al horen. een hoest, geschraap
van grind en uiteindelijk licht

gestommel op de drempel. adem
ontsnapt me. met één tocht
welt mijn hart op, een bons
op de deur. aarzel
bij het openen.

[p. 173]

 

als hij komt, glipt een gloed

 

hem zijlings voorbij. ik leun

 

tegen de deur en koester het moment

 

als een kleine knager in mijn hand:

 

de nagels gaaf, de ruggengraat heel

 

en dan dat dons.

 

 

 

ik weet dat ik hard ga

 

strelen, mijn logge leden laat

 

hangen aan te kleine pootjes

 

en steeds krampachtiger

 

die lippen tuit.

 

 

 

toch blijf ik

 

verwonderd als het dier

 

tussen mijn vingers met kraken

 

begint, eindigt

 

in een knak.

[p. 174]

 

als hij komt, meet ik me

 

die laatste aanwinst aan, spat

 

geur in mijn hals, maak lippen,

 

ogen groot. de zijne

 

 

 

kruipen van onderen naar boven

 

tot hij ze sluit, snuift en

 

zegt: mooi. en wel zo

 

dat zijn mond ervan

 

blijft openstaan.

 

 

 

ik hoef mijn tong

 

maar uit te steken.

[p. 175]

 

als hij komt, is hij rustiger dan ik

 

kan verdragen. één zin uit zijn mond

 

is een refrein in de mijne. ik zwijg.

 

 

 

ik moet hem zien in een kamer

 

met een bed, maar nooit laat

 

hij ons zover komen.

 

 

 

zo glijden onze blikken

 

af, treffen op een rek een roman

 

waarin we gretig bladeren.

 

dagen bladderen af

 

als behang in zijn buurt.

[p. 176]

 

als hij komt, gaat het steeds harder

 

gieten. druppels worden strepen, strepen

 

striemen. ik moet me haasten

 

om hem binnen te laten.

 

 

 

daar bij vuur en kop

 

thee draait hij zijn hoofd, schouders

 

naar me toe, legt me

 

de roman in handen.

 

‘troost,’ zegt hij, ‘tranen

 

bieden dat zelden.’

 

 

 

tegelijkertijd blijft het land buiten

 

genadeloos de bui verzwelgen.

[p. 177]

 

als hij komt, begint de wind

 

uit alle richtingen te waaien, zweet

 

van onzekere vingers droogt op

 

bij het lossen van een vuist.

 

 

 

hij neemt me mee

 

de bank op, laat me voorlezen,

 

schuift achteruit tot een kussen

 

hem vangt.

 

 

 

soms ook rukt hij de roman

 

uit mijn schoot, rijgt

 

dezelfde regels weer aaneen

 

maar met aandrang en luider,

 

veel luider dan het suizen

 

achter het raam.

[p. 178]

 

als hij komt, zet een tang zich op

 

mijn keel, slaat een steen

 

op mijn hart. toch houd ik hem

 

in elke kamer tegen, verzet

 

me bij zijn binnenkomst

 

al tegen elk vertrek.

 

 

 

rolluiken vallen gorgelend dicht,

 

romans struikelen over linten

 

en al wat ik doe, trekt

 

zich voort aan een ketting van losse schakels.

 

 

 

zo vaak wil ik klinkende dingen

 

zeggen, zo vaak

 

vallen mijn lippen uiteen.

[p. 179]

 

als hij komt, valt

 

wat ik die dag opwerp, 's nachts

 

uit bed.

 

 

 

mijn leden weigeren dienst,

 

mijn oren horen in horten, alles

 

weegt meer en ik heb nog wel mijn ogen

 

maar geen gat om door te kijken.

 

 

 

ik ga stil liggen, zoek een ander

 

verhaal onder het laken dat traag

 

mijn wonden likt. maar tijd krijg ik

 

niet. zie, de zon

 

beraamt al een nieuwe opstand.

[p. 180]

 

zo komt hij niet meer. dagen

 

stapelen zich ruggelings tegen de muur,

 

duwen mijn oor tegen de voordeur, armen,

 

vingers in de aanslag. een klink

 

is in een mum gedraaid.

 

 

 

ik vraag me af waarom

 

een kuch, geschuifel niet weerklinkt.

 

 

 

was een glas maar ooit gebarsten, had ooit

 

maar die kop gebroken. met plezier

 

had ik dan mopperend

 

de brokken bijeengeveegd.