Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 119]

De laatste kabouter
Chris Honingh

^o Amsterdam, 1951

Recentste bundel: Een hoed van panamastro (2004)

[p. 120]

1

Laatst reden we langs kluitjes koeien
onder Aalst, dwars door de weilanden,
zakkend naar Ochten, dampend langs
Waalse zomerdijken in een regenbui.

Hazenleggers links en rechts, goedkope
beuken aan een weg die nergens toe
leidde, de pastorale idylle eindigde bij
net uit het ei gekropen nieuwbouw.

Nu gaat alles draaien, kadewanden
dalen in het water af tot de brede mui
het land verdringt. En ver weg roeien
roeiers, zwoegend onder derderangs

wolken, om geleidelijk in een vouw
van de aarde te verdwijnen. Een koe
roept even moedeloos, want de wei
is hier het kaalst, alles ligt nog open.