Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 94]

Eindtijd

We wisten dat hij zou komen, terwijl we de tijd doodden
ver van huis die dag.

Eerst was er een grijper, zo een van de kermis die ons bij
het hoofd greep en honderd kilometer terug een ziekenhuis
in smeet.

Daar stond alles klaar, een bed, een man, zijn kinderen
en een koffiekar vol onuitgesproken spijt.

Hij kwam nog best snel, ineens voelden we hoe de lucht om
ons heen inhield voordat hij als een sluier over het gezicht
van de man heen trok die als een uitgeteerd vogeltje in dat
veels te grote bed lag.

Een bed dat vroeger te klein zou zijn geweest voor al zijn venijn,
maar het nu met kussen en al opslokte, tot het eind klauwde hij
zich aan de lakens vast.

Eerst ging zijn kin dood, toen zijn mond die, nu het eindelijk niets
meer hoefde, uitgeblust openhing, en op het laatst de beademings-
apparatuur naast het bed.

Toen kwam er een mevrouw zeggen dat de dood was ingetreden.
Maar dat wisten wij al een leven lang.