Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 29]

Leopold M. Van den Brande

^o Mechelen, 1947

Recentste bundel: De kooi van Faraday (1986)

[p. 30]

Pijn

De pijn verdwijnt niet meer als ik schrijf.
merg en been dringen door het papier heen,
schijnen de zenuwen te willen blootleggen,
de knetterende vonk, die niet meer overslaat,

dit leven dat niet wil overgaan, tussen je lippen
en wat zwart op wit geschreven staat. en de ogen
die je moet sluiten om de wereld te bekijken.
valt alles zo dadelijk, zo duidelijk weer uitéén.

tot littekens achterons oplichtend in de tijd.
toen ik je op de knieën bij het zandkasteel
op de mond heb gekust. in alle kleuren van de
regenboog. ligt de nacht nu klaar wakker in mij,

en de dag kondigt zich duister aan. en zo vol,
zo vol van pijn, dat ik de hand hef om je te slaan.
je voor altijd van mij af te slaan. doch de pijn
verdwijnt niet meer als ik je sla. teruggetrokken

leef je nu, in de ivoren toren van het schaakspel
dat verloren is gegaan. af en toe nog, steek ik
de kaarsen aan, die op de rivieren naar je toe
drijven. zo is er licht genoeg voor ons beiden,

van nabij de ondergang van de wereld te bekijken.