Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 218]

Populieren

Wind bakt het bruin, populieren
spelen het spel gretig mee.
Zijn tuin gaat onder
een dekbed van bladeren gebukt.

Hij maar harken. Bij elkaar.
Zijn hele leven al. Maar er is
geen harken meer aan. Elke baan
die hij trekt, onttrekt zich aan hem.

Zo rijft hij ook de feiten.
Ze rollen aan en af. Zijn handen
beven, zijn leden verstijven.
Toch moet er elke dag gereven

om niet te worden ingelijfd.
De wind bakt het bruin. De populieren
spelen het spel gretig mee. Een zee
van blaren waar een vader in verzinkt.