Het Liegend Konijn. Jaargang 10



[pagina 169]
De schilder spreekt voor Ko Sarneel In helder nachtelijk licht zag ik een boom die op mijn denken rijmde. Woest op koest. Ik was zo wakker dat ik dacht: ik droom, en wist dat ik naar buiten moest. Onstuimige vrede die ik toen te schouwen zat onder een witgevroren takkendak dat licht bewegend tot zich bad, tintelend. God nam de vorm aan van een gat, maar in een klap, een flits, doorzag ik juist daarvan de vertaktheid, een labirint dat als de sterrenhemel in mij lag of stond. Van die beelden maakt mijn taal hier nu gewag omdat geen reproductie mij nog zint sinds ik in ware tekens het bestaande vond.