Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 124]

3

De moeder loopt driftig, tijd voor bevelen, ze klapt
in haar handen maar niemand. Draagt haar gezicht naar de prent
met de Metamorphose van de Tapijtbok, schikt zich
opnieuw in het glas. Nu heeft ze het alziend oog, onder
de mat uit de vloernaden trekt ze de kinderen aan rokken,
haren, draait ze kop omlaag, rammelt, laat los.
Rennen ze op haar krijsen, heeft ze rust, zet haar
bloemhoofd mutabilis schuin op het steeltje en leest.

Als je maar niet steeds zei Het is er niet
Het kan niet tegen mij Het smelt Het is
heel anders dan ik me had voorgesteld