Het Liegend Konijn. Jaargang 10



[pagina 106]
Deze avond... Deze avond, wanneer de lucht zingt als bloed en het laken scheurt, zit zij kaal op de einder. Wij kunnen recht in haar hart kijken. De wind is zwak en veranderlijk. Ze knipt paarden en dames. Deze avond, wanneer stenen splijten en zij het haar als touwen rond zich draagt, zien wij u staan. U kan in een muur van water veranderen. Ze doet of ze een vijver is en kiest de vissen in zich. Het zijn de laatste uren die haar in de vernieling zuigen, maar u schijnt licht in het middelpunt. Ze zit haar mannen op het vel, gooit trossen los, steekt over, bevaart een beter leven. Ze zal niet meer zingen. Ze leest uw schaduw op de wand die haar omsluit. Ik zie armen die haar houden kunnen als bijna onontkoombaar,
[pagina 107]
maar ze zien haar niet en wensen niet te houden. Dus deze avond, wanneer zij in het donker overzwemt als een kuiken dat zijn ei niet vindt, bergt geen man zijn meisje. Waarom zou men zoeken? Ze zal zich om u heen slaan als zacht touw. Ze zal u omhelzen als draad. En zo, het jong, het nest en al het grind daartussen zit als een kleine veer in haar die soms tot vleugels groeit. Ik heb geen stok onder uw taal en ik weet niet waar het schip zal stranden, of de rivier zich inwaarts trekt, maar wat het mooiste zweeft, valt hard. Niets hiervan is noodzakelijk. Wij hebben een wak te vullen in elkaar.