Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 85]

Verhuizen

Uit het raam takelen ze mijn ouders,
het is allemaal mijn fout. Het huis braakt
dozen en ik breng huwelijksservies
naar de glasbak. Kleren waaien om mijn oren,
ik ontwijk hun bed.

Mijn moeder zei dat weggaan gewoon
het zacht uitkotsen van geest is.
Ze zoeken daarna wel
een nieuw setje cellen
om zich tegenaan te nestelen.

Over mijn voeten kruipen wormen.
Ik kan niet meer vragen

als je ze in tweeën knipt beide stukken verder leven.
Misschien iets kleiner. Ze zijn tenslotte lichter,
ze maken ook wat minder stampei

en anders knip ze je nog een keer doormidden.
Kijk, nu al regent een stuk minder wijsvingers.