Het Liegend Konijn. Jaargang 10



[pagina 83]
Ondertussen, op het christelijk lyceum trok de slaap op als een mist tot de tekenleraar in mijn gezicht brulde: ‘Tegennatuurlijk!! Denk je nou echt dat iets pervers ooit door de grote meesters werd afgebeeld?!’ De eerste keer bleek ik al een kwartier naar Sylvia te staren. Ik nam mijn potlood op, de handen van de jongens veranderden in pompons. Ze gilden ‘Verder! Verder!’ Ze vielen op me, ze pletten me. Een grote mikado van mensen waar ik uit kon worden gepikt, hoe stijf ik me ook hield. Ik kreeg geen borsten tegen mijn hoofd maar onderbuiken vol haar, piemels in de losse broek, ik voelde piemels en een keer in de muur was groot genoeg voor een mug. Tussen de suizende draden kroop ik en dacht dat je dichterbij liefs komt door te vermijden liefjes te zijn. Achterop de fiets af en toe mijn neus tegen Sylvia's shirt. Ons geweten een haastig dichtgeknoopte zomerjurk. Laat de handen maar razen, laat het te pervers voor woorden zijn. Als het dan toch moet worden afgebeeld, dan het liefst als een stuk waarheid die plots de handen voor haar naakte boezem slaat. Liever dat dan de topless versie die je 's ochtends op weg naar de plee ontmoet, die niet de moeite neemt om zich voor jou te bedekken. Je weet wel, die versie van je grote broer.