Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 32]

Tellen en gaan

Bij alles wat ik bezat was
een iets te kort been
en een steeds groter wordende stilte
waarin ik op mijn woorden wilde komen.

Ik wilde op de woorden komen
die ik goed vond, zoals

ik repareerde de schuur en las het boek
over de complicaties van het been en de stilte.
De welke precies?

Ik wist dat me door de schuur
alles uitgelegd kon worden.
Zo goed als de borden in de keuken
uitzitten dat ik er zonder de anderen ben.

Wat ik bezat viel slecht te tellen
maar er waren dagen dat ik de schuur repareerde
een aantal dagen, net als een aantal vogels
dat neerstreek op de bomen bij het huis.

Ik repareerde de gedachte aan mijn been
en de woorden die mij bij het tellen overvielen.

Verderop tussen de kruiden en de
Amerikaanse tabak landt een bord
met een nieuwe stilte.

[p. 33]

 

Ik had meer besteld dan ik tellen kon.

 

Het meisje dat meekwam en geduldig wachtte

 

tot ze iets kon doen, lachte om het bord

 

en huilde om de schuur waarin de doden

 

tot de vliegen baden.

 

 

 

Ik hield haar vast toen de auto's kwamen.

 

Ik hield haar vast toen de auto's gingen

 

maar het maakt niet uit

 

 

 

dat ze kwamen en gingen

 

nu ze komen en gaan.