Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 242]

Dido

En als ze praten later, dan over ons.
Jij & ik altijd jij & ik, mythisch zijn we,
eerder en later hadden we wel maar
ook niet, want wij zijn het die altijd zingen
samen, van hoe het kon, hoe toch -
onthoud ons
vergeet ons lot.

Ik onthoud je sandalen, hard
als tanks in de woestijn, de rafels
aan je hemd, dat je vooruit rende
de bus stopte want je zei stoppen!
Als jij zei liefde dan was dit liefde
en voor altijd zei je en dat was waar
omdat jij - hoe toch wisten de woorden?
omdat jij het zei.
Maar dan de goden. Wie ze ook zijn.