Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 201]

Under cover

altijd was ik een man van schaduwen en schemering
van in de coulissen, van buiten de lichtkring
vanuit het struikgewas, enkel zo goed als onzichtbaar

had ik af en toe een kans om de wereld te besluipen
bracht ik mijn tijd door in mijn donkere kamer
en als ik maar lang genoeg wachtte kwamen woorden

tevoorschijn, kregen ze hun scherpte, omarmden ze elkander
maar nu is die deur met het bordje ‘verboden te storen’
dus opengebroken en het tocht hier sindsdien verschrikkelijk

paperassen waaien weg, gedachten slaan paniekerig op de vlucht
ik voel onafgebroken en kan het niet, echt niet verdragen hoe iemand
meekijkt meeleest over mijn schouder en meewarig het hoofd schudt