Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 242]

Een jager in de grootstad

tussen de lijvige gebouwen voel ik mijn thuis
niet meer in mij kloppen, ik laat mijn lege
netten slepen langs de straat. stilaan begin ik
te begrijpen dat het niet voldoende is het pad

te verlaten om te verdwalen - niet het hinkelen
zijn wij afgeleerd, wel het volgen van krijtstrepen
naar onze voeten. alle stenen leiden naar het
midden van het plein en daar drukt deze stad

zijn wrede lippen tegen mij. ik wil nog tegen
spartelen, maar mijn benen ben ik onderweg
in alle haast verloren en ik heb geen armen
tot ze iemand hebben vastgehouden.