Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 221]

Mijn leven, vederlicht

Behendig kruip ik door de struiken naar de grote weg.
Mijn zuurstofmasker past perfect de wereld lijkt wel plat
zo laag lig ik. De kruising is ontruimd het grote plein
met hekken afgezet, er wordt gewezen en geschreeuwd
een woest gebed ik heb geen spijt precies als
een machine, ik hoor alleen mijn eigen ademen.
Als ik op mijn rug ga liggen en omhoog kijk, peil ik
een diepte die ontstellend is net als de kracht waarmee
ik aan de wereld plak, laat ik los dan val ik en ik val en val
het donker en triljarden sterren tegemoet, tot ik blijf vallen.
En de dag begon zo mooi. Het was alsof ik pas bestond
ik oefende mijn glimlach in de spiegel, knipte mijn nagels bij
en wiste de berichten op mijn antwoordapparaat.
Ik duw een tak uit mijn gezicht en bal mijn vuisten -
ik lachte tot mijn lach gebeiteld stond.