Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 185]

Vanuit de glazen bol

Een eivol ei op
een witte schimmel
zoals ik
het zeg.

Een eivol ei op
een sneeuwwit ros
en de dooier
die men
niet zag.

Je zag hem niet nee
maar horen dubbel
doordat in ene dat
ruiterkekuikerke uit.

Piep! uit de schaal,
vogellevend.
Diep dooiergeel,
snavelklaar.

Toen leek het
een paard met koplamp
en hop:
opzij daar komt
de Verlichting!

[p. 186]

 

Dwars tegen

 

rijmrichting spokend

 

dendert het vers

 

geboortig ranke ondier

 

vierklauwens en frivool

 

de duistere snelweg op

 

niet verwachtende

 

dat terzelfder tijd

 

een snelheidsduivel

 

qua hoeven onpaar

 

zoals wij van een beetje

 

duivel zijn gewend

 

maar daarom nog

 

niet minder evenwielig

 

en robuust

 

komt aangestevend

 

met safarivaart

 

die smaalt op

 

snaveljockeys

 

in galop.

 

 

 

Uit zijn kwaak panoramabek

 

werd noch het woord halt

 

noch het woord deernis

 

ooit door iemand

 

onzer Samaritaanse soort

 

vernomen.

 

 

 

Hou je vast,

 

gevederde baby,

 

pak in godsnaam

 

die manen vast!

[p. 187]

 

Maar nee,

 

pardoes in het teer.

 

Zwart asfaltlijm

 

plus gele bontekont

 

en blood on the tracks.

 

(Wat weten beesten ook

 

van de vaart der volkeren

 

af.)

 

 

 

Schilderijen die nooit

 

In jou zijn opgekomen,

 

Rembrandt,

 

en bij propere types

 

als Vermeer nog

 

heel veel minder.

 

 

 

Je zou zweren

 

de Duitse vlag op korte baan.

 

Dus is het de Belgische,

 

van alle vluchtbanen

 

verweg het schilderachtigst.

 

 

 

Ik heb het

 

al vaker gezegd:

 

men kan niet

 

aan mij zien

 

wat ik

 

allemaal weet

 

van wat er

 

van anderen

 

zal kunnen

 

geworden.