Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 161]

Dit is een kuststad met een zee die een krijttekening eist

Dit is een kuststad
Maar we kijken niet naar de zee
We zijn het water beu
De romantiek, de zelfmoord en de woordspelingen
Dus drinken we de cognac
Van mijn grootmoeder die in slaap is gevallen
Op haar onbegrijpelijke gedicht
Over god gaat het niet meer
Noch over de diaspora, nooit over taxidermie.

Mijn moeder zegt dat we moeten dweilen
Ze staat niet op
Ze kraakt een noot en mijmert
Mijn grootmoeder wordt wakker
Uit een droom waarin ze zestien was
Net verkracht door een messenwerper die
Naar haar vader rook
Dat was de geur van getemde beren en chorizo
De geur van ziekenhuislasagne en verwaarloosde katten
Ze schrapt een komma en een corpulente jongen
Het gedicht wordt begrijpelijk.

Ik dweil halfhartig
Met mijn rug naar mijn moeder
Kan ik de kuststad aan
Mijn grootmoeder stuurt mij weg met een boodschappenlijstje
In blokletters en alfabetisch is het overzichtelijk
Ik versnipper het half dromerig.

[p. 162]

 

Dit is de zee

 

Je kan staren en geen zelfmoord plegen

 

Je kan kijken en een kitscherige krijttekening maken

 

Wanneer het regent weet ik het weer:

 

Het was geen messenwerper

 

Het was een scharenslijper

 

Geen chorizo, geen getemde beren

 

Het waren bloedworsten en per ongeluk geïmporteerde koala's.