Het Liegend Konijn. Jaargang 9



[pagina 71]
Iemand anders De hond jankte, op straat toeterde een auto en uit de radio van de bovenburen kwamen flarden van een lied in het Italiaans. En ineens dat verlangen om je stem te horen. Na al die jaren. Stel, zou ik zeggen, stel dat je één herinnering aan ons mag bewaren, wat zou je dan kiezen? Dat kiezen geen optie was, zou je zeggen. Eén herinnering slechts: dat ik al je vingers brak. Nee, zou ik zeggen, nee, daarvoor, toen jij nog liedjes zong in dat kraakheldere hoofd van me. Maar ik had iemand anders aan de telefoon. Verkeerd nummer. Of je was verhuisd. En dus hoorde ik die onbekende stem. Een vrouw. Ik stelde me haar voor met een litteken op de wang. Van een lelijke val of misschien wel van een mes. Hoe dan ook van lang geleden. Ze droeg een trui en een gebleekte jeans met daarin kromme benen. Om de halve minuut knipperde ze met haar ogen. Dat deed ze al een jaar of tien. Het was begonnen toen haar vader stierf. Zonder boe of ba. Of sorry. Ze was gescheiden van haar man. Een harde werker maar o wee als hij gezopen had. Geen kinderen. Neen. En een rijbewijs had ze ook al niet. Nooit gehaald. Niet dat ze te stom was of zo. Gewoon pech gehad. Domweg pech gehad. En blijven zitten met al dat verleden. En zo had ik toch nog even jou aan de lijn, bedacht ik toen ik de hoorn inhaakte.