Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 56]

Achter jouw rug

Achter jouw rug, in amper een uur
stroomt de duifgrijze hemel
met bladeren vol.

De jas die jij draagt omboordt
je bleke hals degelijk en fijn.

Wat hebben ze je aangedaan
zoals de minuten in plooien
stilvallen. Waar is je gezicht en

wat speelt er nu weer
om je mond, welk gerucht
wanneer je wimpers mij
even dan

vasthouden en

knipperen want dan val ik om
en kijk jij weg, is de hemel leeg
en zijn de bladeren neer.

Zo wordt het laatste ogenblik
weer vergooid, is het praten gedaan
en herfst.

Maar ik zeg je nu

andere verhalen staan op uitbreken
nieuwe geluiden dringen aan
en de jaren trekken samen.

[p. 57]

 

Wat kan ik straks nog

 

dan

 

 

 

je besmuikt en steels als

 

een ding achter mijn rug houden

 

en je bij tijd en wijlen

 

voor wie niet verstaan wilde

 

 

 

heter van de pen maken

 

maar verder dan ooit

 

voor de wereld verborgen.