Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 53]

Mensenwerk

In tijden van stilte
lees ik veel van hetzelfde.
De verte lonkt, maar wordt
aldoor leger.

Er verschiet geen ster.

En al geurt de lavendel nog
gevaarlijk diep tot ver in de nacht,
de verraders en de verradenen

bestaan niet meer.

Ik lees al jaren mijn brief aan jou,
de woorden afgetuigd en kaal

een godvergeten oord
waar eentalige mannen dagelijks
ziel en bruid onder hun arm
torsen.

Ik steek de woorden aan
en houd ze fel op
tegen de dove nacht.

Dan luister en verbeeld ik
achter mij jouw stem alsnog,
ergens, misschien ter hoogte van
een schouder

[p. 54]

 

die mij

 

alles vergeeft.

 

Dat is wel veel

 

 

 

maar

 

het was ook allemaal

 

mensenwerk.