Het Liegend Konijn. Jaargang 9



[pagina 18]
Grenzen grenzen die het ontwijken niet toestaan die hardnekkige voren trekken in waar ik van veronderstel dat ik dat ben het landschap dat ik ben want ik ben een landschap verkaveld ingeperkt bolvormig dus als je adem lang genoeg is keer je terug bij waar je was of bij wie je was als er geen grenzen liggen als mijnen in het veld want grenzen zijn verraders willen niets liever dan ontploffen in je gezicht ik wil zachte grenzen die ongenaakbaar lijken maar vloeibaar en zijdeachtig blijken als je ze overschrijdt die je vrees met terugwerkende kracht belachelijk maken je uitlachen in je gezicht zogezegd of misschien is het mijn vrees die ze macht verleent dicteert hoe ze zich gedragen grenzenangst die me het overschrijden belet gevangen houdt in nutteloos ontwijken wie weet wat weet je eigenlijk als landschap