Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 243]

Willem van Zadelhoff

^o Arnhem, 1958

is ook prozaïst.

Recentste bundel: Tijd en landen (2008)

[p. 244]

5 Manieren om een stad te zien

1

wij zijn hier niet gekomen om een brug te zien
hier wordt niets verbonden daarom

want wat niets met elkaar te maken heeft
moet van elkaar afblijven duidelijk

stil water en verder geen enkele boot
geen gras om op te liggen geen oneindigheid

geen vrouw zelfs geen matras om God te prijzen
hoogstens een dek vol dofklinkend hout kromhout

gewoon de brug negeren en voor je uitkijken
strak voor je uitkijken en zo min mogelijk waarnemen

je geen strobreed in de weg laten leggen en vooral
geen mist van geluiden en geuren optrekken want

niets zijn niets geweest zijn en nooit iets worden dat besef je
en dat geen hand jou zal bewaren geen vinger geen nagel

[p. 245]

2

daar ligt het Pruisisch beest te
maagdelijk maar al bijdehand
luchtbel van vrijheid nog even
vluchtplaats zeepbel van dienst

gedachten aan een Belgische zondag
na nachtelijk vertier veel stemmen
in de nacht de stilte overschreeuwen
kreten in inkt die deze nocturne

tot zwijgen brengen in deze banale stad
waar haren grijzen tijdens een dans
waar is de werkelijkheid in deze droomnacht
waar raast de banjo waar de angst de pijn

[p. 246]

3

kleine stad lange stad
brede stad dode stad
waar is de horizon gebleven
waar het water met zijn
golfslag waarin de hemel
wordt weerspiegeld
waar loopt het pad achter de huizen
dat je ongezien thuisbracht
waar de schoorsteen
het raam waar de lamp
waar de tafel met de krant
alles vervlogen opgelost
want hier is alles vogelvrij
hier wordt weinig binnengehouden
deze stad heeft geen dak meer

[p. 247]

4

het moet maar eens gezegd
de stad waar ik geboren ben
die stad keer ik voorgoed mijn rug toe
ik voel geen enkele verplichting
haar nog langer te ontzien
deze spookstad die alleen nog in mijn hoofd bestaat
is bij deze opgeheven
mijn taal hangt niet langer aan haar kin

[p. 248]

5

hoog in de lucht het gefluister van vogels
plaatsnamen
nederzettingen aan een rivier
pikzwarte stenen in het gras brokstukken
van een omgeving die niet meer is

als ik moe ben rol ik mijn mat uit
als ik honger heb denk ik soms aan eten
mijn dorst wordt enkel gelest
als het de hemel behaagt

ook vandaag weer veel licht
hels licht
wit licht
oogverblindend wit

de stad is gras geworden
elke steen een aandenken
elke oever zijn eigen spiegelbeeld