Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 203]

Het dierlijkste

Het zijn de jaren dat van ver
een hond ons nadert op de weg
naar niemendal. Een hazewind

aanvankelijk. Hij hinkt wat aan,
hij eet in ons geheugen licht
van vlees en likt de resten schoon.

Hij maakt een onophoudelijk verschil.
Waar hij passeert ziet men zijn moeder
gebukt onder haar winter of een kind

dat voor vermist doorgaat, gevangenen
die op geen afstand van het binnenoor
hun ketens slepen over harde keien.

Men ziet zichzelf steeds vreemder leeg
lopen in zand, ziet een geschoten hert
dat strompelt, knielt, tot het zijn trouw

over de aarde strijkt, maar nooit
van wat bestaat het dierlijkste
dat ons gedecideerd blijft naderen.

Het komt ons na,
het haalt ons aan
alsof het in onszelf beweegt.

Het maakt het punt
waarop het ons doorkruist
koud op de tong.