Het Liegend Konijn. Jaargang 8



[pagina 143]
Veld Bij dichte mist waan ik me in het veld waar al het erge al gebeurd is, waar mijn geliefden roerloos in het gras, zij aan zij, gruwelijk gerangschikt volgens grootteorde van mijn gemis die ik veranderen kan - beeld ik me in - door in de waas te lopen, al die koude lichamen herschikkend: minnaars leggen op de plaats van ouders, broers waar net nog dochters rustten. Ooit, een dag bij mist, waan je je nergens anders meer dan waar je werkelijk zit. Je glimlacht omdat nevel eindelijk gewoon weer ‘waterdruppels zwevend in de lucht’. En dan het sidderen als je beseft dat je je niet meer in dat enge veld waant, enkel en alleen omdat het ergste al heeft plaatsgevonden, echt.