Het Liegend Konijn. Jaargang 8

[p. 36]

Vlammen

Je mag gerust zeggen, zeg het maar, dat ook
deze dagen van de andere met gemak en vanzelf
te onderscheiden zijn, en dat zijn ze ook.
Daarom mag je het zeggen, daarom zeg je het.

Maar we vergeten. We vergeten als bezetenen,
alsof het waarlijk nu en geen moment later,
alsof nog net, achter ons de deur al ingetrapt,
de kaken sperren zich, nog net, net op tijd -

vergeten. Net op tijd. De lange dag, stuurs tot nu,
draait al bij, het moment rekt zich behaaglijk uit,
in de haard de blokken wachten tot ze branden,

vuur, hoewel onzichtbaar, vuur is overal, het hoeft
maar te worden aangestoken. En het is geen werk.
Nee, niets is werk. Het danst, ze dansen, vlammen.